The twain was never disconnected in India

I met with some of my classmates last evening.  There were three doctors - two are practicing in India and one in the UK.  The two Indian doctors got at least 5 calls each in that one hour.  It was clearly their off-duty hours, but they also ran hospitals themselves.  So, there is no surprise that they got so many calls.  But this is the case with most doctors in India.  The classmate from the UK said that it is rare there and doctors complain if they disturbed in off-duty hours.

So, in India, at least in the medical profession, the work extends beyond the usual working hours with varying levels of engagement.  It is probably true with a few other professions, but it depends on the individuals.  It also reflects in the interaction with the family.  Let's focus only on the positive side of these interactions.

A child who looks up to his father would want to be like his father.  If the father exhibits a positive attitude towards his work, the child would like to pursue the same.  Not surprisingly the children of the two doctors are already in their path towards medicine as their career.  On the family side, the child knows about the father's work pressures and is prepared to step into the same profession.  On the professional side, there is a possibility of excellence if the child is exposed to the profession from an early age.  (No, I don't mean the child performs surgery, but can gain basic knowledge on diseases and treatments.)  This will give them a head-start when they begin their career.   This is also true with other professions.  I would consider it lucky if the boy gets to follow their father's profession.  It is likely to be the same with daughters and mothers.

This is an aspect of any traditional society.  The family continues with a profession, occasionally excelling but generally coping well with the pressures of the profession.

But our educational system does not want to make use of this nature of our society.  It believes in meritocracy with some conditions.   Giving preferential treatment based on the family profession was never considered, though a preferential treatment on the family background, namely caste was allowed.  I think, if we are to encourage at least a small number of young people to follow their parents' profession, it would be very beneficial to society.  For example, 5% of medical seats may be reserved for offspring of doctors.  This is not nepotism.  The young one will have to compete with the rest but can be given a small push to ensure he or she continues the parent's profession.  This is not the same as the unfairly maligned குலக்கல்வி.  The original intention of the program was to engage children in some professional training, but the #D stock managed to twist it as குலக்கல்வி.  This could be expanded to a few other difficult professions like agriculture.

In a way, affluent parents manage to ensure to give their children an education that they think is good for them.  But this is informal and sometimes needs the bending of rules.  Instead, formalizing a preference to continue a parent's profession would benefit families and society.

Defending 'God-Men'

There are many things that I find difficult to understand - from linear algebra to quantum computing to  a busy dog.  One of them is the hatred for the 'God-men' by the smart people with Hindutva ideology.  In spite of their superior intelligence, they have not convinced me with their reasons for their hatred.

Since I know a bit about their objects of hatred, I would like to present my case.  

I do not like the term 'God-Man' for the negative connotation it carries, thanks to the English media.  I would like to use a simpler term like 'Guruji' to refer to them.  They may belong to a traditional mutt or self-made.  I would like to focus on the self-made Gurujis.  The Swamis of traditional mutts are hated for different reasons.  That is for another day to dissect.

The haters prefer to compare them from a pick-pocket to a scheming con man.  Ideally they are comparable to a CEO or a founder CEO.  These founder CEOs have a bright idea and they truly believe that others could benefit from it.  In the process they also earn some money.  A self-made Guruji is nearly the same.  He gets an experience or an insight about a higher truth or divinity and wants to share his approach with others.  Remember Ramalinga Swamy who said - கடை விரித்தேன் கொள்வாரில்லை.  In a way I am happy for Ramalinga Swamy that he did not have to live these days for the purists to misinterpret his statement.

Coming back to the parallel between the founder CEO and Guruji - Guruji has a circle of friends, family or acquaintances who want to benefit from the insight he gained. The congregation starts with just a few people with Satsangs and Bhajans.  There isn't much money involved in this phase.  Some of the the attendees get their issues addressed, wishes fulfilled, questions answered or just they have a peaceful time spent in a good company.  By word of mouth, the news spreads.  More people come for the Satsangs.  Now it needs to be more organized.  There is a need for space to seat people.  If people come from afar, they need place to stay and so on.  Then money enters the game.  There are contractors from constructing buildings to serving food to maintaining a car parking.  With the increased crowd, the Satsang expands to a movement. At this stage, they get noticed by the governments and other forces.  Hindutva ideologues aren't triggered till this point.  Then the game starts.

Depending on the crowd the Guruji attracts, an insecure government would try its best to stop its expansion.  Remember Falun Gong and the Chinese government.  Similar things have happened in India too.  There are other elements like the evangelical groups that would be insecure.  They try their best to besmirch the movement.  Since the movement has gained momentum, there will be enough people to gain from within.  Some may gain and those who weren't fortunate become the pawns of the evangelical forces.  Simple dissatisfaction can be turned as a hatred toward the Guruji.  The media will be roped in and now the stage is set for the Hindutva intellectuals to opine.

With inimical forces outside and inexperienced staff inside, the movement is bound to make big mistakes.  If the Guruji has not got any followers from the ruling political or administration class, he is bound to end up disgraced.

Initially we began comparing the Guruji and a founder CEO.  There are differences.  These differences are the ones that take a Guruji from being adored to complete hatred.  

• The Guruji will not get funding to expand his Satsangs through proper channels like bank loans or investors.  He has to depend on people's contribution.  There are opportunities for corruption by associated people, potential followers may not like the money part of the relationship.
• The CEO gets to hire experienced staff to run the business.  The Guruji himself has no experience in running a business and all that he could get are his friends and family who aren't professionals but just a bunch of good fellows who want to help.  In the absences of a clear hierarchy or pay structure some can work against the setup. 
• With the help of a smart auditor, the CEO may get tax breaks.  With inexperienced local auditor, the Guruji will get tax raids.  Hindu institutions don't get tax benefits for just lecturing about Hinduism or conducting programs on Yoga or mediation.  

To be fair to the Guruji:

• He does not call his followers to plant bombs or conduct jihads.
• He does not abuse other Gods; in fact, he might be naive to accept other Gods hoping that people of other religions would join his movement.
• He does not call for cessation from India.
• He is an important defense of Hindu culture against the onslaught of evangelical religions.
• For every negative news in the media about the Guruji there are thousands of unreported positive changes in the followers' lives.

One of the complaints about some of the Gurujis is their morality or the lack of it is a setback for Hindu unity.  We should remember that Hindus don't learn morality from external sources.  They are expected to learn it from their family.  The Gurujis may be able to address psychological, ethical or spiritual needs.  That is why people throng to them though the odds are stacked against Hindu Gurus.  

The so-called ignorant masses are more discerning than the intellectuals.  They know what they want and they don't hesitate to experiment with an approach.

Let's blame somebody and move on...

Sad events aren't rare. At the national level, we get to see at least one every week.  This is about how we respond to them.

1. A stampede happened at a religious congregation and many died.  The person responsible for the congregation got the blame - rightly so or otherwise.

2. A young army officer was killed in action.  The government tried to compensate his family monetarily; some were unhappy about the compensation and blamed the officer's widow.  People took sides based on their convenience.  Very articulate personalities like Madhu Kishwar took a side and hurled abuses at people on the other side.

All such chatter in the social media and elsewhere have a lifetime of a week or until the next sad event occurs, whichever is earlier.  It is our way of coping with sad news.  We need to pin the blame on somebody before we move on to the next event.  That gives us a nice closure that we have identified the source of the mishap.

But the world isn't that simple.  For an accident or an event to occur it takes a few people and a suitable circumstance. But we choose to blame the entities based on our convenience.  If one does not like Hindu 'God men' (for want of a better word) the 'God man' gets blamed.  Or in the case of the army officer's family, because the widow was awarded by the government, those who don't like the government blame the widow.  Those who support the government would blame her in-laws.  The blame will be backed up with strong convenient reasoning.

I am not sure if this pinning the blame on an individual was part of the Indian culture.  What comes to my mind is this verse from Kamba Ramayanam.  

"நதியின் பிழையன்று நறும்புனலின்மை; அற்றே
பதியின் பிழையன்று பயந்து நமைப் புரந்தாள்
மதியின் பிழையன்று, மகன் பிழையன்று மைந்த!
விதியின் பிழை! நீ இதற்கென்னை வெகுண்டதென்றான்!"

I am not going to blame the western influence totally, but I find this attitude to be some kind of American management technique - with phrases like "one-neck-to-choke", "the buck stops with him".  Even kids in the US learn the phrase "It's all your fault!" very early.  Our childhood did have instances of complaints, but they were more matter-of-fact reporting rather than blaming somebody.

Then, what are the ideal reactions?

• If one is connected with the event in any way, find the root-cause and address it in such a way that it doesn't recur. 
• If it means to punish somebody, punish with the intention of preventing a recurrence.
• If there is no direct connection, but enough information on the event, one may contemplate on whether there is something to learn from the event to make life better and safer.
• If one isn't connected to the event in any way and has no complete information, it is better to keep quiet.  "We do not know enough to form an opinion" is a good state to be in.

Often "I don't know" is the perfect response to this very complex world.

தேங்கிவிட்ட தமிழ் - உபசர்க்கங்கள்

சில ஆண்டுகளாக ஆங்கிலத்திலிருந்து சில நூல்களைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்த அனுபவத்தில், தமிழ் தேங்கி விட்டது என்ற என் கண்ணோட்டத்தை இங்கு தருகிறேன்.

சமஸ்கிருதத்தில் உபசர்க்கம் என்ற இலக்கண அம்சம் ஒன்று உண்டு; அவற்றை சமஸ்கிருதத்திலிருந்து எடுத்து,  தமிழிலும் பிற இந்திய மொழிகளிலும் அதிகம் பயன்படுத்துகிறோம்.  உதாரணத்திற்கு அநியாயம், அனுதாபம், பிரதிபலன், பரம்பொருள், அதிபுத்திசாலி, அவமானம் போன்றவை.  இந்த உதாரணங்களில் முதலில் பெரிய எழுத்துக்களில் உள்ளவை உபசர்க்கங்கள்.  அவற்றிற்குப் பின்வரும் சொற்களின் பொருளோடு பொருந்தி வேறொரு பொருளை அளிப்பன.  (ஆங்கிலத்தில் இத்தகைய பயன்பாடு இருந்தாலும், அதற்கான திட்டவட்டமான இலக்கணம் உள்ளதா என எனக்குத் தெரியாது.)

தமிழில் இயல்பான உபசர்க்கங்கள் மிகக் குறைவு.  தலை, கை, முன், பின் போன்றவை நமக்குப் பழகியவை.  பிற உபசர்க்கங்கள் அனைத்தும் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து பெறப்பட்டவை.  

உபசர்க்கங்கள் இல்லாவிட்டால் என்ன?

உபசர்க்கங்கள் இல்லாவிட்டால் பல சொற்களைப் பயன்படுத்தி தேவைப்பட்ட பொருளைப் பெற வேண்டும்.  இதற்கு ஒரு உதாரணத்தைக் காணலாம்.

சம்விதான் - Constitution - அரசியல் அமைப்பு (சட்டம்)

சம்விதானீய - Constitutional - அரசியல் அமைப்பின்படி

அசம்விதானீய - Unconstitutional - அரசியல் அமைப்புக்கு எதிரான

'அரசியல் அமைப்பு' போன்ற சிக்கலான கோட்பாடுகளை ஒரு சமூகம் காலப்போக்கில் புரிந்து கொண்டுவிடும்.  ஆனால் அதற்கு இணையாக மொழி வளராவிட்டால், அத்தகைய கோட்பாடுகளை அந்த மொழியில் விளக்க நீண்ட சொற்றோடர்களைப் பயன்படுத்த வேண்டும்.  அதனால், அவற்றின் தாக்கமும்  குறைவாகவே இருக்கும்.  காத்திரமான பொருள் தருவதோடு, சுருக்கமாகக் கூற பிற மொழிகளிலிருந்து சொற்களைக் கடன் பெற வேண்டும்.  பக்தி, தத்துவம் சித்தாந்தங்களையும் தமிழில் கூற, சமஸ்கிருதச் சொற்கள் தேவைப்பட்டன (உதாரணம் - அருணகிரி நாதரின் திருப்புகழ்).  அரசியல் காரணங்களுக்காக, பிற துறைகளில், கடந்த நூறாண்டுகளாக சமஸ்கிருதத்தைச் சார்ந்திருப்பது தவிர்க்கப்பட்டது.  அதனால் நஷ்டம் தமிழுக்குத் தான்.

தென்னிந்திய மொழிகள் உட்பட பிற இந்திய மொழிகள் தொடர்ந்து சமஸ்கிருத சொற்களைப் பயன்படுத்தி வருகின்றன.   நாம் ஆங்கிலத்தை நம்பியிருக்கிறோம்.  தாய் மொழி தாய்ப்பாலுக்கு இணையானது என்றால் சமஸ்கிருதம் பசும்பால்; ஆங்கிலம் பௌடர் பால் - பயன்படுத்தலாம் ஆனால் திருப்திகரமாக இருக்காது. ஆங்கிலம் அல்லது சமஸ்கிருதம் கலக்காத தூய தமிழில் கலைச்சொற்களை உருவாக்குவதால் பெரும் பயன் இல்லை.  (ஜப்பான் போன்ற நாடுகளும் கலைச்சொற்களுக்கு ஆங்கிலத்தை ஏற்றுள்ளனர்.) ஏனென்றால், புதிய துறைகளில் பிற மொழி வல்லுனர்களைச் சார்ந்தே நாம் இருக்க வேண்டியுள்ளது. 

தமிழை மட்டும் பயன்படுத்தி பல்வேறு துறைகளின் முன்னேற்றம் காண நம்மிடம் போதிய துறை வல்லுனர்கள் இல்லை; அவர்களை உருவாக்க வேண்டிய சூழலும் இங்கில்லை.  அதனால் நாம் தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம், மராட்டி, ஹிந்தி போன்ற இசைவான மொழி பேசுபவர்களையும் பரஸ்பரம் சார்ந்தே இருக்க வேண்டும்.  குறைந்தபட்சம் கலைச்சொற்களில் ஒற்றுமை இருந்தால், ஒத்துழைப்பு எளிதாகும்.

Gods - History to myths to mystical

Recently some of the Hindutva scholars had a spat on Twitter (X) about the period of Sri Rama.  Someone said it is around 5000 years ago, others disagreed and it was going through the usual motions of a Twitter war.  

Unlike a Christian or a Muslim, the historicity of Hindu Gods do not matter to the theology of Hindus.  Hindu Dharma does not run the risk of losing its relevance if these Gods were not historical figures.  Because Hindu Dharma does not depend on the physical existence of the Gods, but depends on the values and wisdom of these Gods.  Their physical representation is a personification of their values.  Sri Rama represents honor, sacrifice, courage, duty and justice; Sri Krishna represents the wisdom for the worldly life stressing on the importance of duty. And the host of local deities represent the establishment of the supreme order - the Rta.

***

We need to get a basic clear.  Gods are relevant mostly in a subconscious or mystical level.  Their physical representation invokes an emotion that is beyond the usual day-to-day emotions people go through.  The sense of devotion or surrender or wisdom that transcends time are not the same as in most human interactions.

Most humans lost touch with the part of the brain that deals with such emotions.  This is comparable to our inability to hear high frequencies as we age.  While the latter is physiological, the former is evolutionary.  People in regions less affected by modernity continue to have a connect with the mystical Gods.  (To me evolution is not a steady progression but is more like a wave that moves forward and backward, slows down or even stops for a while, but is directed towards the shore.)

***

In a recent talk Sri Bhagawan said, "Gods were real historical figures.  Then they became mythical and then mystical." I think this needs an elaboration. 

In his statement Sri Bhagawan gave the examples of Sri Rama and Sri Krishna. Let me try to explain how they became mystical Gods.

Sri Rama did exist.  The core of Ramayana was real. Sri Rama gained the super-human status in the period after His time.  Myths were created around the power of his arrows and his warrior capabilities.   That was the creation of mythical Rama.  The myths were woven around the attributes of Sri Rama that were essential for the stability of society namely - honor, sacrifice, duty, courage and justice.  Over a period, these attributes formed an image of the Sri Rama in the collective sub-conscious.  That resulted in the mystical Sri Rama.  The mystical Sri Rama exists in the minds of the people to guide them.  That mystical Sri Rama is the one that is relatable and so the most powerful as far as His devotees are concerned.

Some heroes did not gain the status of a God, but remained as super human as their attributes were not contributing much for the stability or progress of the society.  So, their presence moved from history to mythology but stopped there.  An example is Arjuna.  Arjuna is not revered as a God, but Sri Krishna is.  Sri Krishna's attributes of wisdom and later limitless love were useful for society to stress on duty and  experiencing life with devotion.

Some Gods stop at being mythical and don't get to the stage of mystical Gods. Or their mystical existence is no longer useful for society. Examples are the ancient Roman, Greek or even Vedic Gods.  Indra doesn't get a mind-share even within the Vaideeka community. Maybe there was a time when He was a mystical God, but the times have changed that He has no place in humans' mind as He did not add value to the society that revered Him once. 

Gods like Shiva and Vishnu are well established in their mystical realm.  But their connection with a large population of humans undergoes a wave like motion - like the rise and fall of the Bhakti movement.

Karuppannasami, Dharmasastha and Mari Amman

These deities were no doubt historical figures, their super-human acts were honored and they got their Godly status.  They remained people's deities, remained local to a geography as a protecting force for the people there.  Their attributes were useful to ensure small communities don't disperse and disappear.

Abrahamic Gods

They were like just our Dharmasastha to keep a tab on their people.  The old Gods like Jehovah or Allah were mystical Gods that the tribes of Arabia could relate to.

Jesus had an encounter with the mystical God.  A mythical Jesus was created, his followers used the myth in setting up a well diversified corporate with a control over the states.  In the process, the evolution of Jesus into a mystical God is stalled.  Evangelists use the mystical God for their revenue stream.  

Mohammad had the mystical connect with Allah.  For his time and space, Mohammad used Allah to expand his tribe with its own rules and rewards. The focus was not on higher values for the individuals but simply expansion of the tribe - by hook (war, rapes etc) or crook (Taqqiya).  The average Muslim is focused on the expansion of the tribe and does not have the time to have a connect with the mystical Allah. 

Governing a Community

Residents Welfare Associations (RWA) have become the de facto local governments in our cities. At the lowest level, the responsibility is for the upkeep of the common area.  As the properties get bigger, more responsibilities like Security, Lifts, Water Management, Genset get added.  That is, on a smaller scale RWA begins sharing the local government's responsibilities of safety, water and power supply.  Bigger RWAs have to deal with waste water treatment (Sewage), maintenance of streets, gardens and other facilities like a mini PWD.

It's the need of the hour.  In fact, leaving it to the RWA may ensure better service than what the government has to offer.  But how well equipped are the RWAs to deal with its level of governance? 

Reluctance to Take Responsibilities

Whether the residents are young or old, more so if they are young, do not want to take any responsibility towards common causes.  RWA responsibilities do consume one's time, is an unpaid and a thankless job. Some section of the residents do not take any responsibility but are ready to find fault with the functioning of the association.  The rest are like an average citizen in a democracy - does not care what happens and does not contribute to the functioning of the system.  Again like a democracy, this could be the majority.

Incompetent and Power Hungry

A minuscule section of the middle/upper-middle class wants to enjoy the designation and the power that comes with it.  By being a Secretary or any office bearer, they and their family members can boss over and send the hapless security person on errands.  It is a reality, that the people manning the security or doing the cleaning job respect the powerful.  One doesn't get respect if he doesn't throw his weight around.  Sad reality of modern societies.

Complexities RWAs face

• Apartment complexes with swimming pools, tennis courts, gyms and other play areas add to the woes of the RWA.  There are safety hazards that they need to be aware of and comply with regulations. 
• Dispute resolution between residents.  RWA office bearers are expected to be police (to see who violates the rules) and judge (penalize them without violating fundamental rights).
• Associations have their usual finance related responsibilities.  But they also need to comply with the GST regime.  So, RWAs need to know the basics of accounting and tax.
• There are obscure government agencies that issue license to lifts.  To get the license, the RWA must have AMC, got safety certificates and insurance for the lifts.  Larger apartment complexes may need certifications from the fire departments as well depending upon the facilities they have.
• Annual audits and finance statements are to be submitted to the government.
• In addition to these basic operations, there could be vendors who want to reach out to the residents as their potential customers - like banks, car dealers etc. They need to be entertained for they can contribute towards the financial welfare of the association.

In a nutshell, an RWA is expected to be managed like a business.  Depending upon the size of the property, it could be an SME or a real Enterprise.

Difference between an RWA, government and businesses

The executive of the government does not care much for the people's feedback.  It is the legislature that has to go to the people and get their mandate.  In an RWA, the office bearers are both the executives and the legislature.  A business needs to keep the customers and the employees satisfied.  If a customer can not be satisfied he can move on and the business can get new customers.  In an RWA, the members are stuck to the association and a separation is possible only when the members choose to sell their property.  For non-payment of water or property or electricity charges, respective departments can take penal actions.  RWAs do not have any rights for such actions.

Members do not understand democracy and cannot see reason due to various reasons.  (The office bearers also run the risk of these).  Unlike a business or a government agency, responsible office bearers of an RWA have to ensure smooth interaction with the members. Members would hijack meetings with their personal agenda, talk things are important to them but not to the entire community.   Like a vocal minority, they can derail any development with their non-cooperation.  The office bearers will have to listen to them and also ensure that the meeting proceeds to meet the objectives. 

The lack of understanding of democracy and systems is probably the bane of the world's largest democracy at the national level in the parliament and at the micro level in RWAs.

புண்ய க்ஷேத்ரே காசி க்ஷேத்ரே

By Marcin Białek - Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=14647396

வாராணசி எனப்படும் காசி ஆன்மீக பூமி.   தெய்வங்களின் சைதன்யம் காசியில் நிரம்பியுள்ளது.  அதனால் தான், காசி மக்களை ஈர்க்கிறது.  சில ஆயிரம் ஆண்டுகள் தொடர்ந்து மக்கள் வசித்து வரும் மிகச்சில நகரங்களில் காசியும் ஒன்று.  ஒரு பெரும் ஆலமரம் போல, உயிருள்ள ஜீவனாக உள்ளது காசி.  அதை பகுத்துப்பார்க்கும் மனத்தால் புரிந்து கொள்வது சுலபமல்ல.  பல்வேறு தகவல்களை எப்படியோ சேமித்து வைத்திருக்கும் unconscious மனதுக்கு இணையானது வாராணசி.  இது ஏன் இப்படி இருக்கிறது என்ற கேள்விக்கு முழுமையான பதிலேதும் காசியில் கிடைப்பதில்லை. பல்லாயிரம் கேள்விகளைக்  கேட்டுக் கேட்டு அலுத்து கேள்வியும் அடங்கிப் போவது தான் காசியின் சிறப்பு.

காசியில் இருக்கும் வரை கடந்த காலத்தின் சுமைகள் இருப்பதில்லை.  வருங்காலத்தின் பயமும் இருப்பதில்லை. அங்கு வரும் யாத்ரீகர்கள் நிகழ்காலத்தில் இருந்து கொண்டு காசி அளிக்கும் அனுபவத்தைப் பெறுகின்றனர்.  காசியில் செய்ய வேண்டிய கடமைகளும், தரிசிக்க வேண்டிய கோவில்களும் மட்டுமே யாத்ரீகர்களின் மனதில் நிற்கின்றன.

ஒரு குடும்பம் பல தலைமுறைகளாக வசித்து வரும் வீட்டில் எவ்வளவு குப்பைகள் சேர்ந்திருக்கும்.  அதைப் போல, காசியிலும் களைய வேண்டிய பல விஷயங்கள் உள்ளன.  மகா மயான பூமி.  முழுதாக எரிக்கப்படாமல் சிதையிலிருந்து தள்ளப்படும் பிணங்களைப் போல, அங்கு முழுதாக எரிக்கப்பட வேண்டிய பல விஷயங்கள்  இன்னும் எஞ்சியிருக்கின்றன.  எவ்வளவு எரித்தாலும் ஏதோ ஒன்று மிஞ்சும் போல.

காசி மக்களும் பெரும்பாலும் நிகழ்காலத்தில்தான் வாழ்கின்றனர்.  தன்னை ஒழுங்கமைத்துக் கொள்ள இயலாத, நிகழ்காலத்தின் தேவைகளை மட்டும் கருதும் மக்கள் காசிவாசிகள்.  காசி அரசர்கள் தானமாகக் கொடுத்த நிலங்கள் மடங்களாகவும், மடங்கள் அதைச்சார்ந்த மக்களுக்கு வீடுகளாகவும் மாறின.  வீடுகள் கடைகளாகவும் மாறிவிட்டன. கோவில்களைச் சுற்றியுள்ள இடங்கள் கோவில்களைச் சார்ந்தவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டு அவை யாவும் வியாபாரத் தலங்களாகிவிட்டன. காசி நகரின் அமைப்பைக் காணும்போது, அது கிட்டத்தட்ட  Fractal நகரமாகத் தோன்றுகிறது. 

ஆன்மீகம் புனித உணர்வை ஏற்படுத்தும்.  புனித உணர்வு வழிபாட்டிற்கும், வழிபாடு மதத்திற்கும் வழி வகுக்கும். மதம் மக்களை இணைத்து, ஈர்க்கும். மக்கள் கூடும் இடம் வியாபாரத்திற்கு ஏற்ற இடம்.  அடிப்படை ஆன்மீகத்தை மறைக்கும் அளவிற்கு வணிகம் காசியை ஆக்கிரமித்துள்ளது.  வணிகமே பிரதானம் என்ற மன நிலையில், சுத்தம் சுகாதாரம் ஆகியன பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளன.

காசியின் அசுத்தமே, அதன் நாடாளுமன்ற பிரதிநிதியும், இந்த நாட்டின் பிரதமரான மோதியை சுத்தத்தின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தும் ஸ்வச்ச பாரத் திட்டத்தைக் கையிலெடுக்க வைத்தது என்று சொல்லிவிட்டு, ஓடும் கார் கதவைத் திறந்து புளிச்சென்று வாயில் உள்ள புகையிலையைத் துப்பினார் கார் ஓட்டுனர்.  இது தான் காசி மக்களின் நிலைமை.  தன் செயலை உணராமல், அரசியல் பேசி, மற்றவரைக் குறை கூறும் நிலைமை.  இந்த மானுட இயல்பும் காசியில் அடர்ந்து காணப்படுகிறது.

ஓயாமல் ஒலி எழுப்பிக்கொண்டு வழி கேட்கும் வாகனங்கள்; வழி விடு என பிறரை அதட்டும் பண்டிதர்கள்.  ஆதி சங்கரருக்குக் கிடைத்த ஞானம் இப்போதைய காசி யாத்ரீகர்களுக்கும் கிடைக்க ஆயிரம் வாய்ப்புகள்.  இருப்பினும் மனிஷா பஞ்சகத்தை பாடிய ஆதி சங்கரருக்கு அடுத்த ஞானிக்காக காசி காத்திருக்கிறது.

உலகின் சுருக்கமான வடிவம் இந்தியா என்றால், இந்தியாவின் சுருக்கமான வடிவம் காசி.  ஆன்மீகம், பாரம்பரியம் ஆகியவற்றுடன் பல மொழிகளும், பல மதங்களும் கூடும் இடமாக காசி உள்ளது.  மெய் ஞானம் தேடி இந்தியாவுக்கு வரும் மேற்கத்தியர்கள் போல, காசிக்குச் செல்லும் இந்தியர்களும் உணர்வார்கள்.  ஆன்மீக உச்சம் ஒரு புறம்; அருவருப்பின் உச்சம் ஒரு புறம் என்ற இரு எல்லைக்களுக்கிடையே ஊஞ்சலாடுவர்.

உலகாயத் தேவைகளுக்காக காசி வருபவர்கள் இன்னொரு ஆச்சரியம்.  சந்து பொந்துகளில் புகுந்து பல்வேறு கோவில்களில் உள்ள இறைவனை தரிசிக்க அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் சொற்ப நேரத்தில் என்ன கேட்பார்கள்?  தென்னிந்தியாவில், திட்டமிட்டு கட்டப்பட்ட பெரும் கோவில்கள் படிப்படியாக பக்தனின் மனதை அமைதிப்படுத்தி, இறைவனின் சன்னதிக்கு இட்டுச் செல்லும் விதத்தில் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆனால் காசியில் அது சாத்தியமே இல்லை. காசியும் காசி மக்களும் உள்ள நிலைமையில் அங்கு வரும் யாத்ரீகர்கள் அகோரியாகவோ அல்லது நாத்திகனாகவோ மாறும் சாத்தியமும் உள்ளது.

காசி மக்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கூறுவது கடினம்.  ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகள் உயிர்ப்புடன் உள்ள நகரத்தைச் சரி செய்வது அசாத்தியம். அதற்கான எத்தனங்களைப் பார்க்கும் போது, அவை குழந்தைத்தனமாகத் தோன்றுகிறது.  காசி விஸ்வநாதர் கோவிலைச் சுற்றி மேற்கொண்ட கட்டுமானங்கள், வழக்கமான அரசாங்க குளறுபடி போல எனக்கு மட்டும்தான் தோன்றுகிறதோ?

எது எப்படி இருப்பினும், காசியை விட்டுக் கிளம்பும்போது, அடுத்த முறை வரும்போது என்று எங்களைப் பேச வைத்தது.  இந்த ஜன்மம் முடியும் போது, அடுத்தது முக்தியோ அல்லது மற்றொரு ஜன்மமோ, எதுவாக இருந்தாலும், போகும் வழியில் தவிர்க்க முடியாத நிறுத்தம் காசி.  அதனால் தானோ என்னவோ, அடுத்த முறை காசி வரும்போது என்ற பேச்சும் தவிர்க்க முடியாததாகிறது.