Sacred to Profane - A path to destruction

 Absence of sacredness is a precursor to self-destruction.  

Applies to individuals, families and communities.

First, how does an object or a process acquire sacredness?  

At an individual level, one treats something as sacred because of an inner experience.  At a higher state of consciousness, when it transcends time, one discovers that an object or a process means much more than its physical state.  Since this discovery happened when time was not a factor, he believes the physical entity or process would continue to give that experience.  So, he begins treating it sacred.  It doesn't do anything special other than its intended purpose, but by treating it as holy, man can experience uplifting emotions.  It does, by coming to his aid by comforting him through the ups and downs of his life.  

Good habits, value systems, and rituals with their sacredness passed on across generations help keep families together.  Physical objects like portraits of deities, elders, and objects passed on for generations evoke an emotion that makes people value the institution called family.  They evoke emotions that are valuable for the family.  The same can be extended to the societies as well.  There, the scale of sacred things changes as societies are made of families.

Religion is vital in keeping them together with its sacred icons and systems.  The sense of sacredness arises at a higher consciousness and religions do make use of them at a practical level.  Then sacred things and religions enrich each other.

To a Hindu, there are innumerable sacred things, from cows to rituals to symbols, books, and tools. For example, with a sense of gratitude towards the cow, a Hindu venerates it.  It is not that someone declares that the cow is holy; instead, individuals experience gratitude toward the cow and then it is treated as holy.  A society that doesn't have such noble experiences would have fewer sacred things.  Camels in Arabia are almost as useful as the cows in India, but camels are not treated as holy.  

What happens when there is an absence of sacredness?

The two materialistic ideologies of communism and capitalism have no room for holiness.  We have seen how they destroyed the environment, families, societies, and individuals.  We can simply look around to see the effects of this profanity.  Look at the conditions of families in irreligious societies. And look at the lives of people in prisons and mental asylums.  

Religions and sacred things enrich each other.  But in Islam, there are very few sacred items - like the Quran, Mecca, the pilgrimage, and the act of prayer.  It does not allow designating anything else as sacred.  That makes them treat everything else as unholy and gives them the license to destroy them.  On the contrary, a Hindu with his innumerable sacred things attempts to give the same kind of respect to other religions' sacred icons. You can't find a Hindu celebrating the burning of the Quran; because to him, every book is sacred. 

Where are we heading?

Due to wokeism or plain laziness, we, the midde-upper-middle-class Hindus are losing the sense of sacredness.  Weddings and other rituals are treated as just events to celebrate and photo ops.  There is hardly any respect for sacredness in the way rituals are done.  Temples are considered places of tourism; we don't even want to follow the rules prescribed for each temple.  Religious marks like Bindi, Namam, and Vibhuthi are becoming rare.  Most Jathis have abandoned their sacred threads; more married women feel liberated without their mangal sutra.  So, at an individual and family level, we are heading towards destruction.  The society will follow.

A Tirtha yatra is supposed to connect people as the pilgrim travels the lengths and breadths of this country.  With the Tirthas destroyed and temples becoming tourist places, what remains of these pilgrimages?  In the guise of development, water bodies and forests which were considered sacred by the ancients are being developed into concrete structures.  There is nothing wrong with development if it benefits people in the material world, but losing sacred things will destroy the binding forces in society.  

If that's what we want, that's what we will get.

Celebrate Navaratri and protect your kids from liberalism

 नवरात्रि की हार्दिक शुभकामनाएं.

In a WhatsApp group, one friend called it as a Protein festival; another called it a pro-teen festival.  How true!  Our festivals can be fun for the teens and can also keep them connected with our roots.  More importantly, they can prevent them from becoming a toxic liberal.  Here are some to-dos for parents and grandparents to protect their children from the toxicity of liberalism.

Liberalism is a political and moral philosophy based on the rights of the individual, liberty, consent of the governed, political equality, right to private property, and equality before the law.  The fundamental problem of liberalism is its total disconnect from reality, aesthetics, and all good things that come from traditions.

Some of the ideals of liberalism were always there, not at a practical or social level but at a more spiritual level.   The practical world is a lot different and it can be a mess if ideals of the spiritual world are applied without proper understanding.  Humans are inherently good and religions with a God as a basis try to direct wayward people to a path that enriches the society.  Liberalism works against the fundamentals of a society.  Right of the individual, liberty, and other principles of liberalism break down established institutions like family and community.

The communities that became less religious resulted in the rise of liberalism.  Some of the examples are - migrant Jews, migrant Hindus, and Europeans who abandoned Christianity. ​  Which communities are less prone to produce liberals? Muslims, religious Christians, orthodox or traditional Jews, and Hindus.  Humans need a sense of belonging to be connected with others.  For this sense of belonging, he gives up on some of his individual rights and liberty to in a family and community.

But what is so attractive to kids that makes them liberals?  Teens tend to be idealistic.  Liberalism is an attractive choice as it also allows for greater personal freedom.  A life free of control from the parents and the society is very attractive to a teen.  So, he or she tends to take that absolute freedom as an ideal along with its paraphernalia present in liberalism.  It is an illusion that liberalism promotes individual rights and liberty; but by becoming a liberal, one gets enslaved by its ideals.  He is also bound by the group of people who believe in such an ideology.   It is as if liberalism tries to replace religion.  In the process, it breaks down families and societies. 

We understand the damage it causes to the society.  So, let's move on to factors that work against it.  The absolute freedom that liberalism advocates is probably the only one to be countered.  There is no such thing as absolute freedom even if it does not harm others.  

The best vaccination against liberalism is religiosity.  Try to be as religious as possible; at the same time, do not overdo it to trigger a hatred for religion.  Insist on symbols, habits,​ and rituals specific to your community. These are clearly against individual liberty.  Kids should learn that by giving up some individual liberty, they get the comfort of belonging to a family and a society.  They should know that values like cooperation, and acceptance of differences are the ones that sustain the human race - not uncontrolled individual liberty.

Symbols are easy to follow. ​Loss of symbols is the first step towards liberalism.  If a mother gives up on Sindhur, the daughter might color her hair; if the mother gives up on bangles, the son might wear them.  Mothers play a bigger role than the father, in retaining symbols.  Unless you want the children to not conform to an order, do not give up the symbols of your community.

Habits may be affected by the lifestyle, which is affected by habitat. The farther one moves away from his community, the higher the risk of losing the habits.  Minimize such risks by living closer to your native place as much as possible.  Try to maintain the habits you had when you were young - like feeding the crows, observing fasting, and celebrating festivals with the seriousness your ancestors may have had.

Coming to rituals, insist on active rituals like chanting, singing, going to temples, or performing Pooja over passive ones like listening and meditation. The long sermons Christians got to listen to in their Sunday masses must have driven them away from Christianity in Europe.  Meditations must have bored most Buddhists.  Irrespective of whether an expressive ritual uplifts an individual or not, it is important to note that he or she is kept busy and the mind is not idled to be converted to a devil's workshop - at least for that hour or so.

In addition to giving a sense of comfort with the self and belonging to the family, these will build an affinity towards the community.  Such affinity will define the boundary for individual liberty. Individual rights and liberty can't exist at the cost of family and community relationships will be stressed.  Other pillars of liberalism will come crashing down once these limitations are experienced and understood.

கோவில்கள் ஏன் அரசின் கைகளிலிருந்து விடுவிக்கப்பட வேண்டும்?

 ‘கிறிஸ்தவர்கள் பள்ளிகளையும் கல்லூரிகளையும் ஆரம்பிக்காது இருந்தால், இந்த நாட்டில் பாதிக்கு மேல் படிப்பறிவின்றி இருப்பர்’ என்று அவ்வப்போது திராவிட அரசியல்வாதிகள் கிறிஸ்தவர்களின் கூட்டங்களில் பேசுவதுண்டு.  அதே போல, கிறிஸ்தவர்கள் இல்லாவிட்டால் மக்கள் மருத்துவமனைகள் இல்லாது நோயில் உழன்று கொண்டிருப்பர் என்ற கருத்தும் இருக்கிறது.  இதில் உண்மை இருக்கிறதோ இல்லையோ, கல்வி மருத்துவமனைகளில் கிறிஸ்தவ நிறுவனங்களின் ஆதிக்கம் அதிகமாகவே இருந்துவந்துள்ளது.

கல்வியும் மருத்துவமும் வணிகமயமான காலத்திற்கு முந்தைய காலகட்டத்திலிருந்து இதைப் புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.  அவை இரண்டும் வணிகமயமானது துரதிஷ்டவசமானது. அவை வணிகமயமாக இல்லாமல் இருக்க வேண்டும் என்றால் லாபத்தை எதிர்பார்க்காமல், மக்களின் கொடையை மட்டுமே நம்பி இருக்க வேண்டும்.  அப்படித்தான் கிறிஸ்தவ கல்வி நிறுவனங்களும், மருத்துவமனைகளும் இயங்கின.  மேலை நாடுகளில் உள்ள சர்ச்சுகளில், இந்தியா போன்ற மூன்றாம் உலக நாடுகளின் மக்களுடைய நன்மைக்காக என்று கூறி பெறப்பட்ட நிதி தான் இந்த நிறுவனங்களை நடத்த உதவியது.

ஹிந்துக்களில் யாருக்கும் உதவும் எண்ணமே இருந்ததில்லையா?  நிச்சயமாக இருந்துள்ளது, இருக்கிறது, இருக்கப் போகிறது.  உதவும் எண்ணம் கொண்டிருந்த சில வளமான ஹிந்துக்கள் பள்ளிகளையும் கல்லூரிகளையும் தொடங்கினர்.  பிராமணர்கள் அதிகம் உள்ள திருச்சி, சென்னை போன்ற இடங்களில் அவர்கள் தொடங்கிய பள்ளிகள் அதிகம்.  மேலும் சிலர் தங்கள் ஜாதியினரின் ஒத்துழைப்புடன் அறக்கட்டளைகளைத் தொடங்கி, அதன் மூலம் பள்ளிகளைத் தொடங்கினர்.  பின்னர் தென் மாவட்டங்களில், நாடார் பள்ளிகளும், மேற்கு மாவட்டங்களில் செங்குந்தர் பள்ளிகளும் தொடங்கப்பட்டன. ஆனால் கல்லூரிகளைப் பொறுத்தவரை, ஹிந்துக்கள் ஆரம்பித்த கல்லூரிகள், விகிதப்படி, கிறிஸ்தவக் கல்லூரிகளைவிட மிகக் குறைவு.  ஏனென்றால், கல்லூரிகளை நடத்த மூலதனம் அதிகம் தேவை; அவற்றில் சேரும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையும் குறைவு.  மேற்படிப்பை வழங்கும் கல்லூரிகளை மதமாற்றத்திற்கு, கிறிஸ்தவ நிறுவனங்கள் பயன்படுத்தத் தொடங்கின.  அவ்வாறு மதம் மாற்றியதைத் தம் சாதனைகளாகக் கூறி, மேலை நாட்டு கிறிஸ்தவர்களிடம் அடுத்த ஆண்டுக்கான கொடைகளைப் பெற முடிந்தது.

ஆனால் தனி மனிதனாக ஜாதி கூட்டமைப்பில் இல்லாது உதவும் எண்ணம் கொண்ட சராசரி ஹிந்து, என்ன செய்வான்?  அருகில் உள்ள கோவிலின் உண்டியலில் தன்னால் இயன்ற தொகையை காணிக்கையாகப் போடுவான்.  அந்தத் தொகை நல்ல காரியங்கள் செய்யப் பயன்படும் என்பதே அவன் கருத்து.  அதிலிருந்து கோவில் அர்ச்சகர் போன்ற பணியாளர்கள் சம்பளமாகப் பெறும் தொகை மிகக்குறைவு என்பதும் அவனுக்குத் தெரியும்.  சாதாரணமான கிராமக் கோவில்களில், வளமான கோவில் அர்ச்சகரையோ, ஓதுவாரையோ, கோவில் இசைக் கலைஞர்களையோ காண்பது அரிது. இருந்தாலும் காணிக்கை அளிக்கும் பக்தர்கள் காணிக்கை அளித்துக் கொண்டு தான் இருக்கின்றனர்.

கோவில் ஒரு கல்வி நிறுவனத்தை நடத்துகிறது அல்லது ஒரு மருத்துவமனையை நடத்துகிறது என்றால், தான் போட்ட காணிக்கை நல்ல காரியத்திற்குப் பயன்படுகிறது என்ற நிறைவு பக்தனுக்கு ஏற்படும்.  இப்போது ஏன் அப்படி இல்லை?  உண்டியலில் போடுவது கோவிலுக்குக் கூட பயன்படுகிறதா என்று யாருக்கும் தெரியாது.  அதனால் நேரடியாக அர்ச்சகரின் தட்டில் பக்தன் தன் காணிக்கையை இடும் வழக்கமும் தொடங்கிவிட்டது.  ஓதுவார்கள், இசைக்கலைஞர்களின் நிலை அதைவிடக் கொடுமை.  சில கோவில்களில் அவர்கள் கையேந்தி பிச்சை கேட்கும் அவல நிலையும் உள்ளது.

மொத்தத்தில் கோவில்கள் சுதந்திரமாகச் செயல்படும் அறக்கட்டளைகளின் கீழ் இல்லாமல், அரசின் நிர்வாகத்தாலும், அரசின் தேவையற்ற தலையீட்டினாலும் சீரழிந்து, மக்களின் கொடைகள் எங்கு செல்கின்றன என்று தெரியாத நிலையில் உள்ளன. 

உள்ளூர் அறக்கட்டளைகள் கோவில்களை நிர்வகித்தால் என்னவெல்லாம் சாத்தியமாகும்?

1. கோவில்களின் அன்றாட செயல்பாடுகள் குறைவின்றி நடக்கும்.

2. உபரி நிதி உள்ள கோவில்கள் அந்த நிதியை எவ்வாறு செலவு செய்யலாம் என சுதந்திரமாகத் திட்டமிட முடியும்.  

3. தனியாகவோ, பிற கோவில் அறக்கட்டளைகளுடன் இணைந்தோ, அந்தந்தப் பகுதிகளில் நல்ல கல்விக் கூடங்களையும் தரமான மருத்துவமனைகளையும் நிறுவி, நடத்த முடியும்.

4. உபரி நிதி உள்ள கோவில்கள், பற்றாக்குறை கோவில்களுக்கு உதவ நினைத்தால் அது வெளிப்படையாக, சம்பந்தப்பட்ட மக்களின் ஒப்புதலுடன் சாத்தியமாகும்.

5. நேரடியாக, உள்ளூர் நீர் நிலைகளைப் பாதுகாத்து அவற்றை மக்களுக்குப் பயனுள்ளதாக வைத்திருக்க முடியும்.

6. கிராமங்களில் பிற பொது கட்டமைப்புகளை உருவாக்கி, அவற்றால் கிராம நலம் பெருகும்.

7. ஒத்துழைப்பும் வளமும் உயர, நகரங்களுக்கு மக்கள் குடி பெயர்வது குறையலாம்.

இவை எல்லாம் நடந்தால், கல்வி, ஏழ்மை, தனிமை போன்ற காரணங்களுக்காக மதம் மாறுவது நிற்கும். ஆனால் இவற்றை செயல்படுத்த கட்சி பாகுபாடின்றி, எந்த அரசுக்கும் துணிவில்லை.  ஹிந்துக்களின் வாழ்வியல் பாதுகாக்கப் படவேண்டியது என்ற எண்ணம் ஹிந்துக்களுக்கே இருப்பதில்லை.

மதமாற்றத்தால் ஹிந்து தர்மத்திற்கு ஆபத்தா இல்லையா?

 ஹிந்து மதம் நம்மை எல்லாம் விடப் பெரியது.  நாம் அழிந்துவிடப் போகும் அற்ப ஜீவிகள்; சனாதனம் அழிவில்லாதது.  எந்த மத மாற்றத்தாலும் அது அழியப்போவதில்லை.

வரவிருக்கும் ஆபத்தை உணராத ஹிந்துக்கள் கூறுவது தான் மேற்கண்ட கருத்து.  அதில் ஓரளவு உண்மை உள்ளது  ஆனால் மதமாற்றத்தால் என்ன நடக்கிறது என்று அறிந்து கொள்வது அவசியம்.  

முதலாவதாக அழியப்போவது, நான் முன்னே குறிப்பிட்ட சுதந்திரம்.  காலத்திற்கும் சூழலுக்கும் ஏற்றபடி, தனது தெய்வங்களைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளும் சுதந்திரத்தை இழக்கிறான்.  அவன் குடும்பத்தினரும் சந்ததியினரும் கூட இந்த சுதந்திரத்தைப் பெற முடியாது.

இரண்டாவது குடும்ப உறவுகள்.  மதமாற்றத்தால் உறவுகள் முறிந்ததை அறிவோம்.  (என்னுடன் பணி புரிந்தவர் தான் விரும்பிய பெண்ணை மணந்து கொள்வதற்காக மதம் மாறிய சம்பவங்களும் அதற்குப் பின் அவர்களுடைய குடும்பத்தில் அமைதி குலைந்ததையும் பார்த்திருக்கிறேன்.)  இதை விவரமாகப் பார்க்கவேண்டுமென்றால், ஒரு மதப்பிரச்சாரகரின் மகள் அளித்த பேட்டியை பரிந்துரைக்கிறேன்.  (https://www.youtube.com/watch?v=r-fITuua3jY)

மூன்றாவது சமூகம்.  இந்தியக் குடும்பங்கள் குலத்துடனும் ஜாதிகளுடனும் இணைந்தவை.  குடும்பப் பிணக்குகளைத் தீர்க்க அவை உறுதுணையாக இருக்கின்றன். சிதைந்த குடும்பங்கள், குலங்களுடன் ஜாதிகளுடன் இணங்கிப் போவதில்லை.   குடும்பப் பிணக்குகளைத் தீர்க்க அவர்கள் மத போதகர்களை நம்பியிருக்க வேண்டும்.  மத போதகர்கள் மதத்தால் வழி நடத்தப்படுபவர்கள்.  குடும்பத்திற்குத் தேவையான நெகிழ்வோ பரந்த அனுபவமோ இல்லாதவர்கள்.  குடும்பத்தின் பிரச்சினைகள் தொடரக்கூடிய சாத்தியம் உள்ளது.  குடும்பங்களுக்கும் அவை சார்ந்திருக்க வேண்டிய குலங்களுக்கும் தொடர்பு அறுந்தால், என்ன ஆகும் என்பதை மேற்கத்திய நாடுகளில் காணலாம்.

என்னைப் பொறுத்தவரை, இந்த மூன்றில் முதலாவது மிக மிக முக்கியமானது.  வாழ்க்கையின் குறிக்கோளே விடுதலை என்று இருக்கும்போது, மனிதன் தன் ஆன்மீகத் தேவைக்கு ஏற்ற கடவுளை தேர்ந்தெடுக்க முடியாத நிலை மிகக் கொடுமையானது.  இழக்கக் கூடாத சுதந்திரம் அது.

மதமாற்றத்தால், ​ஹிந்து தர்மம் அழியுமா இல்லையா, என்ற கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் முன்,  தனி மனிதன் தன் சுதந்திரத்தை இழக்க வேண்டுமா? குடும்பங்கள் பிரிக்கப்படுவதை அனுமதிக்க வேண்டுமா? குடும்பங்களும் அதிலுள்ள மனிதர்களும் தனித் தீவுகளாக வாழ்வது தான் மனித குலத்திற்கு நல்லதா? - போன்ற கேள்விகளுக்கு நாம் பதிலளிக்க வேண்டும்.

யார் ஹிந்து, யார் சனாதனி, யார் இவை இரண்டும் இல்லை?

 "பல தெய்வங்கள் உண்டு; அவர்கள் பல உருவங்களை ஏற்பது உண்டு; அவர்கள் மனிதர்களாக இறங்கி வருவதும் உண்டு; அவர்களை நீங்கள் உங்களுக்கு ஏற்ற வழியில் வழிபடமுடியும்.  உங்கள் தெய்வமும் அதன் வழிபாடும் காலத்திற்கேற்ப மாறும். உங்களுடைய நடத்தையும் அதன் பலனும் உங்கள் கையில்.  நீங்கள் வேண்டினாலொழிய, தெய்வங்கள் அவற்றில் தலையிடுவதில்லை."  இந்த நம்பிக்கை கொண்டவர்கள் சனாதனிகள்.

ஹிந்துக்கள் இந்த நம்பிக்கைக்கு உட்பட்டவர்கள்.  எனினும் இன்று  இந்த நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும், என்றேனும் ஒரு நாள் இந்த நம்பிக்கையை ஏற்கும் சுதந்திரம் உள்ளவர்கள் ஹிந்துக்கள்.

இந்த சுதந்திரம் இல்லாதவர்கள் ஹிந்துக்கள் அல்லர்.  சுதந்திரம் இருப்பதாக பொய்யாகக் காட்டிக்கொண்டு ஹிந்துக்களுக்கு எதிராக செயல்படும் உரிமை பெற்ற மதத்தினர் (அல் தகியா), சட்டபூர்வமாக அந்த மதத்திலிருந்து வெளி வரும் வரை, அவர்களை எப்படியும் ஹிந்துக்களாகக் கருத முடியாது.

வாழ்வின் குறிக்கோள் விடுதலை - முக்கியமாக மனத்திலிருந்து விடுதலை (விடுதலை பெற்று இறைவனுடன் ஐக்கியமாவது).  அதை எட்ட, பல படி நிலைகளும், பிறப்புகளும் வழிகளும் உண்டு. இது தனது மதத்தின் குறிக்கோள் அல்ல என்பவன் ஹிந்து அல்லன்.

To demystify the word 'Religion'

In a chat, "Religion is beyond nation and is personal to an individual and not connected to any one particular religion. Geographic boundaries don't define a religion" said a well-read, well-travelled, right-wing Hindu. This article is to demystify the word religion and give a dose of filtered coffee to wake up Hindus.

Deity and its Land

An average Hindu must be familiar with the Vedic rituals of Homam. In Homam, Hindus seek blessings from Ishta Devataa, Kula Devataa, Grama Devataa, and other deities that influence our lives.  If my friend is right, either these rituals are not part of the religion or religion is not only personal but includes clans and lands. The latter is more likely to be true. Of the Devataas mentioned here, the Grama Devataa is the most relevant one for this topic. Grama Devataa is supposed to unite the people of a village - defined by some boundaries on land. They are the Kshetrapalas - protectors of the land, its people, and its flora and fauna. The connection between the deity and the land continued even in urban contexts. Rich and powerful people donated land to those temples. People living around the temple respected the landowner and performed their duties to the temple. There were flower suppliers, musicians, and dancers who performed for the temple deity and maintenance workers who ensured the upkeep of the place. We have so far covered the connection between the land and the deity.  

Holy Places 

Mahabharatam, considered a Hindu epic has two interesting episodes describing the geography of Bharata and its holy places. Dhaumya, the priest of the Pandavas describes various holy places (Thirta) to the Pandavas. Narada does the same when he visits them in the forest. They advise the Pandavas to visit those Thirtas for 'personal' reasons of earning punya and getting rid of Papa. More scholarly Hindus may identify these sections as later-day insertions and were not part of Vyasa's work. Even if that were true, why does a religious text mention these places? Because religion is not separate from the land and its features. From a religious angle, our mountains are sacred, our rivers are sacred and our forests are sacred.  (An interesting question - If forests are sacred, why did Krishna order the destruction of the Kandava forest?  Feel free to find fault with Krishna - we don't issue Fatwas.  We are Hindus.  A discussion on this event should elevate one's understanding of the Hindu world.)

Nation and Land

Wikipedia (I know, I know) says, "The consensus among scholars is that nations are socially constructed, historically contingent, and organizationally flexible."  In the absence of Indic contributors getting recognized even in India, this is a Western notion of a nation. The Wikipedia article on 'Nation' doesn't stress the territory part. Don't Hindus, the majority in India, need their definition of a Nation - at least their Nation? The Western notion speaks of the nation only for the people - not for the environment, not for the land and definitely does not speak for other living beings. But India, that is Bharat is different. Our National Anthem praises the land and appears to be very different from the anthems of many countries. (Interestingly Bangladesh's National Anthem written by the same Tagore praises the produce of Bengal and the season. It's a bit melancholic, but I love it.) It was from this kind of Hindu mind came the idea of Bharata Mata - the nation as a deity to be worshipped.

If the nation is in people's interest, it must include people's beliefs. Shouldn't the nation include what its people consider sacred? Or does the nation exist just to exploit these natural resources to benefit its people? 

Nation and Land in Other Religions

The religion that is a well-diversified corporation and the religion that is expanded by the sword are less 'personal' but more 'political'. The history of Christianity and Islam is all about how they conquered lands and not how personal those religions are or how enlightened their adherents are. The Church and the Waqf Board have nothing to do with personal religion, but have everything to do with land.  To these religions, land is material wealth not a sacred one worthy of worship.

Summary

I wish the educated elite Hindus understood the connection between their religion and their land. It is good to go overseas, learn new things, make a lot of money, and live a life of comfort.  They are building temples there. Let them not take just the architecture from India, let them take the sense of sacredness as well from India. It would be great if overseas Hindus consider the rivers, mountains, and valleys in their adopted land as sacred as Ganga, Kaverai, and Hrishikesh. In the process, they might discover the Kshetrapala and Thirtapala of those lands. That is the Akhand Bharat I like to see.

Smarter Tools and Dumber Consumers

Our morning walk topic turned to the gen-next and its dependence on tools, especially Google Maps. We regularly see drivers missing the signs on the roads when following Google Maps.  A late turn here and missed turn there make the driver look lost.  We see an absence of common sense and over-reliance on the maps for directions.  We wondered how we managed to find our ways over two decades ago.  We used to read the map and memorize the directions to the best of our abilities, supplemented by small notes in case our memory failed.  Most importantly, the focus was on how to not miss a turn. We would remember the street that proceeds the one that we must take.  

But every generation goes through the learning of new tools.  Why do we complain when the next generation uses maps? This article is an attempt to identify the missing factor - learning. 

Let me take the field I am most familiar with - programming.  Generations before mine used assembly programming before high-level languages were created. It definitely made our lives a lot easier.  But we also picked up the nuances of the languages.  We spent hours optimizing the code, making it more readable, ensuring standards, and so on.  We were the users of the tool.  A few brilliant programmers identified the shortcomings of one language and tried addressing them in a new language that they could create.  The cycle continued and now we have more complex software developed in a much shorter time.  There is also an overall improvement in the quality of software.

Such an improvement is also seen in Google Maps.  The audio cues are getting better, and the reroutings are getting smarter.  The system became more intelligent because of its usage by consumers.  Yes, they are different from the users of the tools mentioned in the previous paragraph.  These are not users who improve the tool by their conscious usage, but consumers who make mistakes that are used by the system to improve itself.  This led to the statement - that the phones got smarter and the people got dumber.

The question is - can the consumers of Google Maps become users who consciously improve it?  It may be possible for a few heavy users to figure out the nuances of the tool and improve upon them.  But Google will do a lot better than them.  It has data from millions of consumers from around the world.  It has the systems in place to learn about the mistakes they commit and possibly a team of analysts who figure out the deficiency in the software and fix it much before the smart individuals can act.  

Machine intelligence will gain with the stupidity of the consumers.

I am a Bhakt and I am against UCC

 Yes. You read it right.

RSS might think that the UCC is a brilliant idea to unite Hindus.  The BJP might think it appears like a good stick to beat the Muslims and get Hindu votes.  I think both are shortsighted if not totally wrong.

First, let's look at the political angle.  If UCC becomes a law, Muslims would continue to ignore it like an average Indian ignores traffic laws.  The interesting part is, even for a traffic law violation, our Police would hesitate to act if the violator wears a skullcap and sports a beard.  So, as in traffic law violation, it would be the Hindus who would be punished if they violate UCC.  In other words, UCC could be the new tool of an aggressor to target only Hindus.

Coming to the social issue, we are so diverse that each community has evolved its customs and traditions over hundreds of years.  Some are social, and some could even be biological.  I qualify it as 'could be' as there is no documented scientific proof but observation over generations.  For example, the optimum age for marriage and pregnancy.  Social and biological factors play their roles in this factor and every community should have the room to decide on this.

The marriage age is already becoming an issue in impoverished regions of the country.  Poor girls in the age group of 16-18 are lured by love jihadists here and there, get converted and the Romeos are rarely touched by our laws.  And there is a need to protect denominational groups.  If they have the custom to marry off their daughters (not consummate) before 18, they have to face the heat from law enforcement agencies - of course only if they are Hindus.

Let's take an example of a community that has a genetic condition that increases the probability of infertility with age.  If that community observes it for a few decades and chooses to address it by lowering the marriage age, it is already considered a violation of the Child Marriage Act.  Unfortunately, we do not accept a traditional view if there is no "modern scientific study".  

Our laws are no match for community-derived wisdom.  UCC will reject all such wisdom and would be selectively used to target enemies. A few examples of such misuses are painstakingly documented by Deepika Narayan Bharadwaj and Shubham Sharma.

So, here is a word of caution to my fellow Bhakts - tread with caution.  Be careful what you wish for.

Marrying outside of one's community

I was approached by a parent with two children of marriageable age who needed my help. The children had asked why they shouldn't marry outside of their community, and the parent didn't know how to respond. I provided the following answer:

Every community has its own customs, behaviors, and lifestyles, including food habits and tastes. Some of these customs differ greatly between communities. For example, in North India, it is customary for a woman to cover her head as a sign of respect to elders in the family. However, in many South Indian communities, covering the head is not required and is even considered inauspicious.

In traditional societies, marriage is not just a relationship between two individuals, but between two families. When a person from a different community is brought into a community, these customs can cause problems. While these differences can be overlooked or compromised during the excitement of getting married, they can become serious issues in daily life. Additionally, a person from a different community may not value one's customs, which can put the relationship at risk. As marriage is a lifetime commitment, we prefer to marry within the community to avoid these risks.

The main factor here is avoiding risk. By doing so, Indian/Hindu communities have maintained the institution of family for centuries.

Nowadays, communities have taken on a new definition. There are profession-based communities, such as those of doctors or bureaucrats. Marrying within these communities but outside of traditional communities based on language, religion, and caste can reduce friction, but not eliminate it entirely. This is because a person enters a profession-based community only in their twenties, but has been part of their traditional community since childhood. Therefore, marrying within the traditional community is still important to avoid risks.

If the children want to marry outside of the community, my suggestion to their parents is to not be too hard on them. Try to convince them against it if they haven't made a final decision, but don't fight too hard to stop the marriage. Doing so could leave everyone feeling bitter, regardless of the outcome.

<Text quality improved by Grammarly>

Decision Dilemma and Death

Mother had been unconscious for more than a day. The neuro surgeons didn't give much hope. Mother was too frail to withstand surgery and surgery doesn't guarantee a recovery. The notices pasted on the walls of the neurologists' hospital waiting rooms stress the fact the the treatment doesn't guarantee a success. (Fair enough. With such confidence level, I wish allopathy evangelists are sympathetic to alternate systems.)

What appeared to us, her sons and daughter as an easy decision didn't appear to be so to many other families with their elderly in critical condition. The healthcare system and to some extent doctors avoid using the D word. Maybe because the common man doesn't accept death as a reality. 

All the elders in my family understood the inevitability of death. When my grandfather had a heart attack, he sent back the doctor named Easwaran. He said, "I don't need Dr. Easwaran, I'm waiting for the real Easwaran". Just a week before his death, an uncle declared that he had a highly satisfied life and was ready to go...preferably to depart from Trichy. My father declined to buy a warranty for his eye glasses as he had no warranty for his life. Mother wanted a quick death like a few relatives; she wasn't as lucky as them, but she must have been quite satisfied as she must have felt no pain and spent just four days in hospital.

Does the next generation have such a perspective? Losing someone close to us is definitely sorrowful. But can we escape it? How long can we run before that sorrow catches up? In the process of deferring the death of a close one, are we denying their dignity? Is it ok to tie a person for months or years to bed just because we don't want them to die? How do we want to remember them after their inevitable death - as a busy cheerful person or as a weak helpless bedridden person?